24 Δεκεμβρίου 2013

Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία και ευρύτερη κοινωνική αλλαγή: Συμπλεύσεις, τριβές και προκλήσεις.

Ξεπερνώντας το δίπολο της επανάστασης και του ρεφορμισμού, αναδύονται στον 20ο αιώνα νέα πολιτικά προτάγματα που ασκούν έμπρακτη κριτική στον καπιταλισμό και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αντιπροτείνοντας μια ριζοσπαστική δημοκρατία από τα κάτω στηριγμένη στην αυτοδιαχείριση, τη συμμετοχή και την αλληλεγγύη.


Θοδωρής Καρυώτης
Εισήγηση στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο 
Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας, 
Θεσσαλονίκη, 16 Δεκέμβρη 2013


Θέλω σήμερα να παρουσιάσω την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία (ΚΑΛΟ) ως κομμάτι, δυναμικό και αναπόσπαστο, της κίνησης προς μία κοινωνία πιο δίκαιή, ισότιμη και ελεύθερη. Ως τέτοιο, η ΚΑΛΟ βρίσκεται αναγκαστικά σε ένα συνεχή διάλογο με τις παραδόσεις της ευρύτερης αριστεράς, με όλα τα πολιτικά προτάγματα που τα τελευταία διακόσια χρόνια ευαγγελίζονται τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον αναρχισμό μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία.

Είναι όμως στον εικοστό πρώτο αιώνα, με την αποτυχία της κρατιστικής προσέγγισης προς τον σοσιαλισμό και την επακόλουθη κρίση της αριστεράς, που η ΚΑΛΟ ανανοηματοδοτήται και αποκτά συμμάχους στα προτάγματα της αυτονομίας, της εργατικής αυτοδιαχείρισης και των κοινών αγαθών, σε μία ριζοσπαστική σύμπλευση προς την κοινωνική αλλαγή από τα κάτω. Στις εξεγέρσεις της Βραζιλίας, της Ελλάδας και της Τουρκίας, στις πλατείες των αραβικών, ευρωπαϊκών και νοτιοαμερικάνικων κινημάτων διαμαρτυρίας, στα εγχειρήματα κοινωνικής αυτοοργάνωσης της Αργεντινής και του Μεξικού, αυτές οι ιδέες συναντιούνται, μπαίνουν σε διάλογο και συμμαχούν στην καθημερινή πράξη των κινημάτων και στην πληθώρα αυτοδιαχειριζόμενων εναλλακτικών εγχειρημάτων που αυτά αφήνουν πίσω τους όταν ο πρώτος ενθουσιασμός της εξέγερσης καταλαγιάζει.
θα προσπαθήσω εδώ να παρουσιάσω την ΚΑΛΟ ως ιστορικό δημιούργημα, ως ένα σημείο συνειδητοποίησης και ωρίμανσης των κινημάτων και ως ένα σταθμό στην πορεία για μια νέα κοινωνία. Ταυτόχρονα θα παρουσιάσω τρείς ακόμα ιδέες που στον 21ο αιώνα επηρεάζουν όσους σκέφτονται την κοινωνική αλλαγή ως μία κίνηση κοινωνικής αυτοδιάθεσης και όχι ως μία εκ των άνω επιβολή. Στη συνέχεια θα παρουσιάσω τα σημεία σύμπλευσης, απόκλισης και τριβής μεταξύ αυτών των ιδεών στο πεδίο της καθημερινής πράξης των κινημάτων. Ας δούμε όμως πρώτα το ζήτημα της κοινωνικής αλλαγής, και ποιες προσεγγίσεις έχουν δοκιμαστεί ιστορικά.

Η κοινωνική αλλαγή

Στους δυο τελευταίους αιώνες τα κινήματα που θέλησαν να αλλάξουν την κοινωνία προς την κατεύθυνση της ισότητας και της ελευθερίας, χρησιμοποίησαν ένα από αυτά τα δυο εργαλεία: Την επανάσταση και την μεταρρύθμιση.

10 Νοεμβρίου 2013

November 9: Solidarity events around the world to save Skouries and stop the criminalization of the anti-mining struggle

On November 9th 2013, thousands of protesters in dozens of marches took the streets around Greece demanding that the Skouries forest is saved from toxic gold mining and that the prosecutions of the people resisting the extraction are stopped. At the same time, several events were organized around the world in support and solidarity with the Skouries struggle!

The message is clear: We are not "extremists", as the Greek government would have it, we are everyday people of all ages, social groups, creeds and nationalities, united by the love for our land, our forests, our water, united by our desire to safeguard this planet for the sake of our children, united by our resistence to a commodifying view of nature that puts individual profit over collective welfare.

In Bucharest, Romania, where the people have a struggle of their own to save Rosia Montana from a similar disastrous mining project, protesters raised banners outside the Greek embassy.


1 Μαΐου 2013

"Para recuperar la fábrica nos guía el ejemplo de Argentina": Entrevista al "Diagonal" sobre la experiencia de autogestion del la fabrica VIOME.


La plantilla de trabajadores gestiona una fábrica de materiales de construcción tras el abandono de los empresarios. La iniciativa desata una red de solidaridad. 

La primera fábrica recuperada bajo control obrero en Grecia entró en funcionamiento el pasado 12 de febrero. Después de dos años en lucha, los trabajadores de la empresa Viomijanikí Metaleftikí (Vio.Me), en Tesalónica, que elabora materiales de construcción, han dado otro paso y han empezado a producir prescindiendo de los empresarios y organizándose de manera horizontal. Hablamos con Theodoros Karyotis, de la Iniciativa de Solidaridad con Vio.Me.

¿Cómo era la situación anterior, antes de que la plantilla se hiciera con el control de la fábrica?



Este conflicto viene desde hace dos años. Los trabajadores, como en cualquier otra lucha obrera, de las tantas que hay en Grecia, intentaron primero conseguir el pago de los sueldos que se les debían. Pero no tuvimos éxito, la empresa estaba en quiebra. Entonces surgió entre los trabajadores la idea de cobrar en acciones, pero se dieron cuenta de que here­darían con ellas todas las deudas de la empresa. Por eso trataron de llegar a un acuerdo con los propietarios. Pero éstos no quisieron darles información ni facilitarles nada y finalmente abandonaron la fábrica. Pero Vio.Me, en sí, no había quebrado, porque elaboraba materiales de construcción para la empresa matriz, Filkeram.

Cuando ésta quebró, Vio.Me pasó a ser uno de sus activos, bajo el control de un administrador, que intentó liquidar la fábrica para pagar a los acreedores. Entonces los trabajadores estaban en contacto con este administrador y negociando todo por la vía legal. Pero se dieron cuenta de que pasarían años antes de que se celebraran los juicios y, mientras, sus familias pasarían hambre. Por eso decidieron asumir la producción, sin tener la aprobación de los propietarios.

¿Fue entonces cuando se generó la solidaridad con los trabajadores?



Cuando tomaron esta decisión, a mediados del año pasado, los trabajadores intentaron buscar alianzas. No tenían ninguna filiación política, sólo un proyecto claro en su ­cabeza: asumir el control de la empresa empleando la democracia directa. Por eso la mayoría de los partidos políticos no querían vincularse, les parecía demasiado radical. La izquierda institucional no se pronunció o más bien lo hizo con muchas dudas e incluso algunos lo rechazaron. Sí respondieron los movimientos sociales, especialmente los que luchan por la autogestión.

Entrevista a LaTele.cat sobre la situación política en Grecia.

Inici
Entrevista a la cadena de televisión movimentista catalana Latele.cat durante el Forum Social Mundial de Túnez sobre la situación social y política en Grecia.


 

4 Απριλίου 2013

Ανταπόκριση από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ της Τυνησίας, 26-30 Μαρτίου 2013

Μολονότι πολλά μπορούν να βελτιωθούν στη διαδικασία, ο πλούτος του Φόρουμ βρίσκεται στην ανταλλαγή εμπειριών, αναλύσεων και πληροφοριών ανάμεσα σε ακτιβιστές που μάχονται ενάντια στην νεοφιλελεύθερη επέλαση στις 4 γωνιές του κόσμου.

Απρίλιος 2013

Στο Τούνεζι...

Η πρώτη εντύπωση από την Τύνιδα είναι μιας τυπικής αποικιακής πόλης, με μοντέρνα αρχιτεκτονική και μεγάλους εμπορικούς δρόμους που καταλήγουν σε σκοτεινούς παράδρομους όπου σταδιακά τα φθαρμένα αποικιακά κτίρια δίνουν τη θέση τους στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική και σε λαβύρινθους από στενά σοκάκια και χαμόσπιτα ερμητικά απομονωμένα από τους δρόμους, αλλά ανοιχτά προς ζωντανές εσωτερικές αυλές, όπως είναι συνηθισμένο στις μουσουλμανικές χώρες. Ξαναγυρνώντας στο κέντρο της πόλης, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, εκεί που βρίσκονται πρεσβείες και υπουργεία, έιναι κλεισμένα με συρματόπλεγμα και φυλαγόμενα απο πάνοπλους φρουρούς, θυμίζοντας ότι αυτή η πόλη έχει πρόσφατα δεί μεγάλες συγκρούσεις.
 Η μεντίνα (παλιά πόλη) είναι ένα ταξίδι στην οικονομική ζωή της πόλης, όταν ξεφύγει κάποιος από τα μαγαζιά λαϊκής τέχνης που απευθύνονται στους τουρίστες, φτάνει στα μαγαζάκια που πουλάνε μαϊμούδες: παντελόνια, γυαλιά, καπέλα, ρολόγια με τα πολυπόθητα σύμβολα του παγκόσμιου καπιταλισμού, φτιαγμένα στην Κίνα για εκείνους τους καταναλωτές δεύτερης κατηγορίας που θέλουν να νιώσουν τη μαγική δύναμη των συμβόλων του καταναλωτισμού αλλά δεν έχουν το εισόδημα για να τα αποκτήσουν. Ακολουθούν μαγαζάκια από τεχνίτες και μικροπωλητές που πουλάνε κάθε είδος πρώτης ανάγκης, και μετά δαιδαλώδη παζάρια με πάγκους όπου μπορεί κάνεις να βρει μεταχειρισμένα ρούχα, παπούτσια, είδη σπιτιού. Και τέλος τα εργαστήρια των τεχνιτών που μπορούν να επισκευάσουν οτιδήποτε έχει φθαρεί ή χαλάσει, από τηλεοράσεις και παπούτσια μέχρι έπιπλα και ρούχα. Μια ενδιαφέρουσα μίξη δυτικού καταναλωτισμού και ινδικής “κουλτούρας της επισκευής”, όπου δεν υπάρχει η έννοια “αυτό είναι για πέταμα”, αλλά τα αντικείμενα επισκευάζονται, ξαναεπισκευάζονται και διαρκούν. 

Αραβική Άνοιξη

Οι άραβες ακτιβιστές μιλάνε με πικρία για τις “προδομένες επαναστάσεις” του 2011. Στην Αίγυπτο η εξέγερση ήταν μια πολύ αυθεντική έκφραση της δυσαρέσκειας του κόσμου με τις ακραίες κοινωνικές ανισότητες, την καταστολή, τον συντηρητισμό. Η επανάσταση χαρακτηρίστηκε από έντονους ταξικούς αγώνες, απεργίες, μετωπική σύγκρουση με το καθεστώς και μια υποδειγματική αυτοοργάνωση της καθημερινότητας με επίκεντρο την πλατεία Ταχρίρ. Οι ισλαμιστές της “Ισλαμικής Αδελφότητας” ενώθηκαν με τους διαδηλωτές της πλατείας Ταχρίρ πολύ αργότερα, όταν σιγουρεύτηκαν ότι η διαμαρτυρία έχει δύναμη και διάρκεια και ότι δεν διακυβεύεται η θέση τους μέσω της συμμετοχής τους. Μέσω της δύναμης κινητοποίησης και χρηματοδότησης που έχουν ως πολιτικό κόμμα κατάφεραν να οδηγήσουν την διαμαρτυρία προς θρησκευτικά θέματα και να αφήσουν τους αρχικούς διαδηλωτές, με σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα, στο περιθώριο. Με τις εκλογές, και με την συγκατάβαση του στρατού που κατέλαβε την εξουσία μετά την πτώση του Μουμπάρακ, έφτασαν στην κυβέρνηση και κατευθείαν ξεκίνησαν την παραχάραξη της ιστορίας της εξέγερσης και την καταδίωξη των πιο ριζοσπαστών αγωνιστών. Οι τελευταίοι απάντησαν με αυτοοργάνωση στις γειτονιές και στις κοινότητες, με δημιουργία συνελεύσεων γειτονιάς και δικτύων διανομής τροφίμων και ενέργειας. Σε μερικές περιοχές, όπως στο Πόρτ Σάιντ, οι νέες συγκρούσεις γέννησαν σύντομα αλλά γενικευμένα πειράματα αυτοδιεύθυνσης μετά την εγκατάλειψη της πόλης από τις αρχές. Κομμάτι των διαδηλωτών στράφηκε και στο εκλογικό παιχνίδι, δημιουργώντας ένα μέτωπο αριστερών ομάδων και κομμάτων, τη “Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία”, στην οποία σύμφωνα με κάποιους συμμετέχοντες συνυπάρχουν αρμονικά από αναρχικοί μέχρι σταλινικοί. 
Δυστυχώς, πολλές από τις συνελεύσεις γειτονιών έφτασαν να ελέγχονται από στελέχη της Ισλαμικής Αδελφότητας, και έτσι στράφηκαν προς ισλαμιστικά/συντηρητικά αιτήματα και σταδιακά διαλύθηκαν ή ενσωματώθηκαν στις δομές του κυβερνώντος κόμματος. Η επανάσταση ωστόσο παραμένει ζωντανή, αφού η Αίγυπτος βρίσκεται σχεδόν σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης, με την Ισλαμιστική κυβέρνηση και τους Σαλαφιστές (βίαιοι μουσουλμάνοι φασίστες) συμμάχους της από τη μία, και ένα πλήθος από οργανώσεις, συνελεύσεις, κόμματα και άτομα με γνήσια κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα από την άλλη. Παρά τον τεράστιο φόρο αίματος, οι λαϊκοί και εργατικοί αγώνες έχουν δεχτεί μεγάλες ήττες, αφού η Αίγυπτος βρίσκεται παγιδευμένη στα νύχια του ΔΝΤ, και, όπως και στην Ελλάδα, μία κατά μέτωπο επίθεση στα εργασιακά, πολιτικά, κοινωνικά δικαιώματα είναι η προϋπόθεση για την έγκριση των δανείων.
Στην Τυνησία η ιστορία είναι παρόμοια, με την πρόσθετη λεπτομέρεια ότι ο ηγέτης του “Λαϊκού Μετώπου”, του εκλογικού συνασπισμού αριστερών ομάδων που προέκυψαν από την επανάσταση του 2011, δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στο κεφάλι πριν από ένα μήνα, πιθανότατα από μισθοφόρους του κυβερνώντος ισλαμιστικού κόμματος.

Το 13ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ

Το Φόρουμ έγινε στο τεράστιο campus του πανεπιστημίου της Τύνιδας, τρεις μέρες με 100 παράλληλες εκδηλώσεις ανά πάσα στιγμή, 1100 σύνολο, οργανωμένες με εντελώς αποκεντρωμένο τρόπο από ένα πλήθος οργανώσεων από όλο τον πλανήτη. Οπλισμένοι με ένα πρόγραμμα σε μέγεθος εφημερίδας και ένα κακοσχεδιασμένο χάρτη, οι 60.000 συμμετέχοντες πρέπει πολλές φορές να περπατήσουν μέχρι και μισή ώρα για να πάνε από τη μία εκδήλωση στην άλλη, με κίνδυνο πάντα να μην την βρούνε. Στο δρόμο προσπερνάνε ένα ατέλειωτο πανηγύρι από πάγκους εκατοντάδων οργανώσεων, μαγαζάκια που πουλάν χειροτεχνίες, σουβενίρ, βιβλία και φαγητό.

3 Απριλίου 2013

Impresiones del Foro Social Mundial de Túnez, 26 a 30 marzo 2013

La primera impresión de Túnez es de una típica ciudad colonial con una arquitectura moderna y grandes calles comerciales que conducen a callejones oscuros donde progresivamente los desgastados edificios coloniales dan paso a la arquitectura tradicional, a un laberinto de callejuelas estrechas y casas bajas herméticamente aisladas de las calles pero abiertas hacía vívidos patios, como es común en los países musulmanes. De vuelta al centro, cuadras enteras de la ciudad, donde se encuentran embajadas y ministerios, están aislados con barreras de alambre de púas y guardias armados hasta los dientes, un vivo recuerdo de que esta ciudad ha sido recientemente escenario de grandes conflictos.
La medina (ciudad vieja) es un viaje a la vida económica de la ciudad, cuando uno consigue escapar de las tiendas de artesanía y regalos dirigidos a los turistas, llega a las tiendas que venden copias: pantalones, gafas de sol, sombreros, relojes con las anheladas marcas del capitalismo global, hechos en China para aquellos consumidores de segunda clase que desean sentir el poder mágico de los símbolos del consumismo, pero no tienen los ingresos necesarios para adquirirlos. A continuación, tiendas de artesanos y vendedores de todo tipo de productos y alimentos, y después bazares laberínticos, con puestos de cosas de segunda mano: ropa, zapatos, artículos para el hogar. Y, por último, los talleres de artesanos donde se puede reparar cualquier cosa que esté desgastada o rota, desde televisores y zapatos hasta muebles y ropa. Una interesante mezcla de consumismo occidental y la "cultura de reparación" que existe en países como la India, donde no existe el concepto "usar y tirar", sino las cosas se reparan, se usan y se vuelven a reparar.

Primavera Árabe

Los activistas árabes hablan con amargura sobre de las "revoluciones traicionadas" de 2011. En Egipto, el levantamiento popular fue una expresión muy autentica del descontento de la gente con la extrema desigualdad social, la represión, el conservadurismo. La revolución se caracterizó por intensa lucha de clases, huelgas, confrontación con el régimen y la autogestión ejemplar de la vida cotidiana con la plaza Tahrir como epicentro. Los islamistas de los "Hermanos Musulmanes" se unieron a los manifestantes de la plaza Tahrir mucho después, cuando estaban ya seguros de que la protesta tenía apoyo popular y duración, y que no se comprometía su posición sistémica por su participación. A través de su poder de movilización y financiación como partido político, lograron conducir la protesta hacía asuntos religiosos y dejar al margen a los manifestantes iniciales, quienes tenían  serias demandas políticas y sociales. Con las elecciones, y con la complicidad del ejército que tomó el poder después de la caída de Mubarak, los islamistas llegaron a conquistar el poder estatal. Inmediatamente comenzaron la falsificación de la historia de la rebelión y la persecución de los militantes más radicales. Estos últimos respondieron con iniciativas de autogestión en los barrios y las comunidades, con la creación de asambleas de barrio y de redes de distribución de alimentos y energía. En algunas áreas, como Port Said, los  nuevos conflictos dieron lugar a breves pero extensos experimentos de autogestión después del abandono de la ciudad por las autoridades. Una parte de los manifestantes de Tahrir se volcó al juego electoral, con la creación de un frente de grupos y partidos de izquierda denominado "Alianza Socialista Popular",  donde, según algunos participantes, conviven armoniosamente desde anarquistas hasta estalinistas.
Por desgracia, muchas de las asambleas de barrio pasaron a ser controladas por miembros de los "Hermanos Musulmanes", por lo que se volvieron hacía demandas islamistas y conservadores y poco a poco fueron disueltas o incorporadas en las estructuras del partido en el poder. La revolución, sin embargo, permanece viva, ya que Egipto está casi en un estado de guerra civil de baja intensidad, con el gobierno islamista y sus aliados Salafistas (violentos fascistas musulmanes) por un lado, y una multitud de organizaciones, asambleas, partidos e individuos con auténticas demandas sociales y políticas por el otro. A pesar del enorme derrame de sangre, las luchas del pueblo y de los trabajadores han conocido grandes derrotas, ya que Egipto está atrapado en las garras del FMI, e igual que en Grecia, un ataque frontal a los derechos políticos, sociales y laborales es el requisito previo para la aprobación de los préstamos.
En Túnez, la historia es similar, con el detalle añadido de que el líder del "Frente Popular", una coalición electoral de grupos izquierdistas que surgió de la revolución de 2011, fue asesinado con un disparo en la cabeza hace un mes, probablemente por los mercenarios del gobernante partido islamista.

El decimotercero Foro Social Mundial

El Foro tiene lugar en el enorme campus de la Universidad de Túnez, durante tres días con 100 eventos paralelos en cualquier momento, 1100 en total, organizados de manera completamente descentralizada por una serie de organizaciones de todo el mundo. Armados con un programa de tamaño de periódico y un mapa mal dibujado, los 60.000 participantes a menudo tienen que caminar hasta media hora para ir de un evento a otro, siempre corriendo el riesgo de no encontrarlo. Por el camino cruzan una fiesta interminable con puestos de cientos de organizaciones y tiendas que venden artesanías, souvenirs, libros y alimentos. Parte del festival son también unas "asambleas" masivas sin contenido específico, pero que ofrecen mucho espectáculo. En una de ellas, algunos marroquíes nacionalistas subieron al escenario para atacar a unos habitantes del Sáhara Occidental, que lucha por su independencia de Marruecos. Las contradicciones del Foro son obvias, ya que no hay ninguna coherencia entre los movimientos que participan. Comunidades en defensa de sus tierras y de sus sistemas de gobierno locales tuvieron sus reuniones al lado de las de organizaciones que promueven la participación de las mujeres en los gobiernos de los países árabes. Movimientos de cooperativismo radical, y de autosuficiencia de la comunidad coexisten con movimientos que piden más puestos de trabajo para los graduados universitarios. El Foro Social Mundial es tan grande que la experiencia de cada uno de los participantes es completamente diferente, y no se puede tener una visión completa y global de los acontecimientos. Los más concentrados y productivos de los asistentes pueden participar en un máximo de 10 de los 1100 eventos. Esto significa que cada cual asiste en lo que más le interesa, y, finalmente, todos se van contentos. No existen espacios donde las opiniones y puntos de vista opuestos puedan encontrarse y entrar en debate.