Το Podemos υπήρξε το μόνο πολιτικό κόμμα στην Ισπανία που κατάφερε να μιλήσει τη γλώσσα των νέων μορφών οργάνωσης και των αγώνων των τελευταίων χρόνων. Ωστόσο, πιθανότατα δεν θα είναι το κόμμα-κίνημα που πολλοί περίμεναν στις απαρχές του.
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 17
του πολιτικού περιοδικού Βαβυλωνία,
Ιανουάριος 2015
Από τις αρχές του
2014, το Podemos εμφανίστηκε στην Ισπανία ως μια νέα πολιτική δύναμη που
απειλεί να αποσταθεροποιήσει το μεταπολιτευτικό σύστημα δικομματικής εναλλαγής
στην εξουσία. Με την ευρεία στήριξη των νέων, των λαϊκών στρωμάτων και των
κοινωνικών κινημάτων και με επίκεντρο την χαρισματική ηγεσία του νεαρού
καθηγητή πολιτικών επιστημών Pablo Iglesias, το νέο κόμμα έχει βλέψεις στην
εξουσία και ευαγγελίζεται την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης των
τελευταίων δεκαετιών. Όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το Podemos επιδιώκει να
καταλάβει το κενό που δημιουργεί η εξάντληση της σοσιαλδημοκρατίας, προωθώντας
την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων, βάζοντας
φρένο στην διάλυση του κράτους πρόνοιας και προωθώντας την επανεκκίνηση της
εθνικής οικονομίας απέναντι στην επίθεση του διεθνούς κεφαλαίου.
Ας προσπεράσουμε
την εύκολη a priori κριτική που λέει
«είναι αυτονόητο λοιπόν ότι το Podemos (ή ο ΣΥΡΙΖΑ ή προσθέστε εδώ το κόμμα της
[δυσ]αρεσκείας σας) δεν αποτελεί σχέδιο χειραφέτησης των από τα κάτω με όρους
κοινωνικής αυτοδιάθεσης, αλλά απόπειρα ανασυγκρότησης της κυριαρχίας»· ας
εξετάσουμε αντίθετα αυτό το κόμμα ως προϊόν των πολιτικών εξελίξεων και
ιδιαίτερα των κοινωνικών κινητοποιήσεων των τελευταίων χρόνων στην Ισπανία.
Η κινηματική έκρηξη του
2011