Le droit à la ville en période d’austérité

En Grèce, la résistance à l’austérité prend la forme d’une mosaïque de luttes pour un droit à la ville conçu comme l’auto-détermination collective de la vie quotidienne.

Theodoros Karyotis

Publié par ROAR Magazine.

Traduction en français par Thierry Uso

Les Possibles, Numéro 15 - Automne 2017

Il est facile, lorsque l’on parle de la Grèce et de « la crise », de tomber dans le piège de « l’exception grecque ». Après tout, c’est par l’essentialisation du discours orientaliste que l’on a justifié l’austérité et les ajustements structurels : les Grecs sont corrompus, paresseux et enclins à la crise, et doivent être adaptés et civilisés pour leur bien. Il y a aussi le revers à ce regard orientaliste, qui leur reconnait des ressources extraordinaires : les Grecs ont en abondance collectivisme, zèle révolutionnaire ou solidarité, ce qui les rend plus à même de s’organiser et de résister.

Kemer sıkma çağında kent hakkı

Theodoros Karyotis
Kaynak: ROAR Magazine
Çeviri: Bircan Polat

Yunanistan’da kemer sıkma politikalarına karşı direniş, gündelik hayatın kolektif özbelirlenimi olarak tasavvur edilen bir kent hakkı mücadeleleri mozaiğinden oluşmakta.

Yunanistan ve “kriz”den bahsedilirken “Yunan istisnailiği” tuzağına düşmek oldukça kolay. Ne de olsa kemer sıkma ve yapısal uyum politikaları özselleştirici oryantalist anlatılar üzerinden meşrulaştırılıyor: Yunanlar yozlaşmış, tembel ve krize eğilimlidir, dolayısıyla kendi iyilikleri için uyumlandırılmalı ve “adam edilmelidirler.” Öte yandan bu oryantalist yukarıdan bakışın bir de olağanüstü nitelikler atfeden öteki yüzü var: Buna göre Yunanlar, onları örgütlenmeye ve direnmeye daha yatkın kılan bir kolektivizm, devrimci coşku ve dayanışma fazlasına sahip.

Καταλονία: τι κρύβουν πίσω τους οι σημαίες (μια εικασία)

Η κινητήριος δύναμη του κινήματος καταλανικής ανεξαρτησίας είναι η δυσαρέσκεια που γεννά η κρίση και η επιθυμία για μια ουσιαστική αλλαγή.

Amador Fernández-Savater*

Πρώτη δημοσίευση στο El Diario 

Mετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιέυτηκε στα ελληνικά στη Βαβυλωνία

Αγαπητέ Δ.,

Στο μήνυμά σου με ρωτάς «πώς βλέπω, από κοντά, αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία». Σίγουρα είμαι λίγο πιο κοντά από εσένα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό με βοηθάει να κατανοήσω με σαφήνεια τι συμβαίνει. Ούτε οι φίλοι μου που ζουν εκεί στην Καταλονία δεν το κατανοούν. Ίσως δεν είναι θέμα απόστασης, αλλά απλά είναι δύσκολο «το ζήτημα» (έτσι το αποκάλεσε ο δημοσιογράφος Guillem Martínez σε μια σειρά από χρονικά που σου συστήνω να διαβάσεις).

Μια διαφορετική οπτική για την κατανόηση της καταλανικής διαμάχης

Ο καταλανισμός ανοίγει σημαντικά ζητήματα στο ισπανικό πολιτικό σκηνικό, αλλά περιλαμβάνει μεγάλες και άλυτες αντιφάσεις. Αποφεύγοντας τις απλουστευτικές αναλύσεις περί εθνικισμού, οφείλουμε να μελετήσουμε τον καταλανισμό σε όλη την πολυπλοκότητα του, να αναγνωρίσουμε τους περιορισμούς του και να διερευνήσουμε τα πεδία αγώνα που ανοίγει.

Θοδωρής Καρυώτης

Οκτώβριος 2017

Δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό Βαβυλωνία

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας μόλις έχει διακηρύξει την ανεξαρτησία της, ή όπως λένε οι ίδιοι οι καταλανιστές, την «ρεπούμπλικα». Από την πλευρά της η κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης έχει ενεργοποιήσει το άρθρο 155 του Συντάγματος, καταλύοντας την αυτοκυβέρνηση της περιοχής, καθαιρώντας όλους τους τοπικούς άρχοντες και αναλαμβάνοντας κεντρική διαχείριση όλων των θεσμών μέχρι τις εκλογές που προκηρύχτηκαν για τις 21 Δεκεμβρίου. Η κατάσταση δείχνει να οδηγείται στην κλιμάκωση: από τη μία, η κεντρική κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να αναπτύσσει τα σώματα ασφαλείας και να χρησιμοποιεί το ποινικό σύστημα για να επιβάλει το άρθρο 155 – στους 1000 τραυματίες της 1ης Οκτωβρίου έχουν προστεθεί ήδη μια πενηντάδα δικογραφίες με εκατοντάδες κατηγορούμενους, και δύο πολίτες προφυλακισμένοι με την κατηγορία της «ενθάρρυνσης της κινητοποίησης»• από την άλλη, η καταλανική κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην «ίδρυση» του ανεξάρτητου κράτους, παρόλο που τυπικά δεν έχει πια καμία εξουσία και το μόνο μέσο που έχει στην διάθεση της είναι η λαϊκή κινητοποίηση.

The Right to the City in an Age of Austerity

In Greece, resistance to austerity comprises a mosaic of struggles for a right to the city, conceived as the collective self-determination of everyday life.

Theodoros Karyotis

First published in ROAR Magazine, Issue #6

When talking about Greece and “the crisis,” it is easy to fall in the trap of “Greek exceptionalism.” After all, it is through essentializing orientalist narratives that austerity and structural adjustment have been justified: the Greeks are corrupt, lazy and crisis-prone, and they should be adapted and civilized for their own good. There is a flipside to the orientalist gaze, however, which ascribes extraordinary qualities to the other: the Greeks have a surplus of collectivism, revolutionary zeal or solidarity, which makes them more likely to organize and resist.

H Βενεζουέλα «εκ των έσω»: 7 σημεία-κλειδιά για την κατανόηση της τρέχουσας κρίσης

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα αν δεν αναλύσουμε συνολικά τους "ενδογενείς" παράγοντες που δεν προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. Παρουσιάζουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά προς κατανόηση της κατάστασης, αναλύοντας όχι μόνο την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά επίσης και τις διαδικασίες που εκτυλίσσονται στους πολιτικούς θεσμούς, στον κοινωνικό ιστό και στα οικονομικά κυκλώματα.

Emiliano Teran Mantovani

Μετάφραση: Θοδωρής Καρυώτης

Δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό "Βαβυλωνία"

Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την κρίση στην Βενεζουέλα αν δεν αναλύσουμε συνολικά τους "ενδογενείς" παράγοντες που δεν προβάλλονται από τα μέσα ενημέρωσης. Προσφέρουμε εδώ επτά σημεία-κλειδιά για την τρέχουσα κρίση, υπογραμμίζοντας ότι για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα απαιτείται αφενός να λάβουμε υπόψη την εξωτερική παρέμβαση, αφετέρου να κατανοήσουμε ότι η έννοια της «δικτατορίας» ούτε περιγράφει με ακρίβεια την περίπτωση της Βενεζουέλας ούτε και αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της χώρας αυτής . Αντίθετα, προτείνουμε ότι το κοινωνικό συμβόλαιο, οι θεσμοί και η επίσημη οικονομία της χώρας καταρρέουν, και ότι οι πολιτικές διαδικασίες στην τρέχουσα κατάσταση διέπονται από την βία, μέσω διαφόρων ανεπίσημων μηχανισμών, έκτακτων και υπόγειων. Θεωρούμε ότι ο κοινός ορίζοντας των δύο κομμάτων εξουσίας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιστορική κρίση του εισοδηματικού καπιταλισμού της Βενεζουέλας και ότι οι κοινότητες, οι λαϊκές οργανώσεις και τα κοινωνικά κινήματα αντιμετωπίζουν μια προοδευτική διάλυση του κοινωνικού ιστού.